Понекогаш сите сме поети, особено во ноември

Како и октомври, така и ноември го испраќаме со поезија. Благодарност до сите творци што ни подарија песни и за овој месец.

Ако сакате ваша поезија да објавиме на крај на декември, испратете ја на нашиот профил на инстаграм https://www.instagram.com/avangarda.ga/, заедно со целосно име и презиме и ваша фотографија. Охрабрете се и споделете парче од вас со светот.

Уживајте!

Празник

Делник

И

Делник

Празник

Зарем животот беше грст

Спомени од цибрината одделени?

Зарем животот беше оскудност

Што те прати од пелени?

Сиромав се родив,

Во трошност научив да зборувам,

Ги чувам зборовите мои,

Не ми дава немаштијата да се покорувам.

А сакав да ти дадам,

Раскош, палата и клучот од нејзината врата!

Немам што на трпеза да поставам,

Ситна е мојата плата.

Оти раздадов меѓу празниците,

Ги славев и делниците,

И бројам што остана меѓу Божиците, 

Делејќи по еретиците.

Ако верувам - а верувам,

Ако постојам - а постојам,

Чива е сенката што ме надгледува

Како спијам веќе небројни ноќи?

Чии се тие илузорни очи? 

Решив да не спијам, 

Призракот жив да го фатам, 

Зедов макази да го отшијам

Од неговото себе, 

Да не ме буди веќе алчен нокт

Што по таванот ми гребе. 

Го пречекав во глуво доба, 

Осамна над мене, 

Цела тежина ја спушти, 

Оставив и макази, секири и пушки. 

Ти ли си минато, 

Зошто така непристојно дојде, 

Јаду, рано, огану неугаслив, 

Се сеќавам ко вчера, 

Кога те запалив! 

Пламни ги и моите коски 

Во огнот пагански што виори, 

Да го чујам тазе разбуденото

Гласот да ме милува штом прозбори. 

Доаѓа пролет, 

Шепна таа што некогаш ме заспиваше, 

Доаѓа пролет, 

Шепна таа што ме покриваше. 

Во студот - блудот и цртичката, 

Авлијата, меѓа на аморфното, 

Стави огради бодликави навидум ме заштитува, 

Тргни ми го обрачов, сама ќе се чувам!

Па и да боли, 

Па и голтар, 

Скитник до година да станам, 

Ќе се радувам што пробав

Војната да ја извојувам, 

Себе ваква, да ти се дадам!

Вероника Димоска

Сум немал осет

Можда го немам, касно сфаќам,

дали е страшно, со солзи да плаќам?

Трендафил пред фаца, трнот во гради,

во сериозен суров свет, со мисливе млади.

Насмен пред сите, од шеска до шеска,

душава ми знае, трепере и вреска. 

Небитни се, кои се тие да ме судат,

поради вакви мисли, од сон да ме будат!

Бесен карактер, таков од дете створен,

не сфаќајте лично, од тоа сум уморен. 

Претерувам, знам свесен сум за штета,

не ме толерирај, не пробувам да сум мета.

Ако се множина, се повеќе, значи се во право.

Да одам  против сите, сметам не е здраво!

И пак изгледа грешката во други ја барам,

осет сум немал, сам со себе се карам.

Стефан Николиќ

Некои желби се остваруваат

Некои желби се остваруваат

само ако ги оставиш да ти пораснат во дланките, 

да големеат, да станат планини, светови, сонца.

Ако ги оставаш секоја ноќ под перница,

ако ги замислиш со првата голтка пијалок,

ако ги фрлиш сите денарчиња во вода,

сигурно се остваруваат.

Некои желби се остваруваат,

па се каеш што си ги посакал.

Се остваруваат и ако ги отвориш очите,

и ако ја загубиш трепката.

Се остваруваат и ако ѕвездата што паѓа е сателит,

и ако ги кажеш на глас.

Особено ако ги кажеш на глас. 

Некои ќе се остварат двојно,

и за тебе и за другиот,

а само ти си ги замислил.

Некогаш свеќите на тортата ќе остварат сѐ

само твоето не.

Некој сите глуварчиња ги дува попусто,

некој само ќе се разбуди и веќе сѐ е остварено.

Некои желби се остваруваат,

ако ги полеваш доволно,

ако не ти се лизнат низ дланки.

Мила Коруновска

Последната станица

Често размислувам за крајот.

Крајот на патувањето,

крајот на приказната,

крајот на љубовта,

крајот на вечноста.

Секојдневно ги минувам истите улици,

напамет им ги научив несовршеностите.

Секојдневно ги одминувам истите луѓе,

напамет им ги научив несовршеностите.

Секојдневно ги поминувам истите денови,

напамет им ги научив совршеностите.

Мојата потсвесна комплексност,

стравот од едноставност и монотоност,

вечното трагање за бесмртност и спокој,

конечно успеав да се преплашам сама себе.

Размислував за нормалниот свет

и за леснотијата која се раѓа оттаму,

сложената простота која носи безгрижност

и бавноста на уживање во сегашноста.

Идеализирањето на бесконечноста

и неверието во крајот на добата

се марионетите кои ја играат животната претстава

додека ние во занес им аплаудираме.

“Бесконечноста е само апсолутност на вечноста,

маскирање на непостоењето со илузија за бесмртност.”

Нормалниот свет не постои,

леснотијата е трнлив пат кон слободата

кој води кон непрекенлив револт.

Револт за подобро и за повеќе.

Револт кој во себе го бере бродоломот на 21 век,

копнежот за фантазија и сон,

ненаситноста од убавини и живост,

копнеж за вечност и ненаситност од бессмртност.

Минуваме, одминуваме и поминуваме низ животот

без да вдишеме и да земеме одмор.

Како домино плочки одиме еден по друг,

соништата ги заменуваме во навики

и забораваме да се збогуваме

затоа што се симнуваме на следната станица.

Но, што ако ова е нашата последна станица?

Јована Анѓелковска

Silence

Silence peers in 

it prevails and parades amongst us.

Silence provokes words,

yet more silence ensues. 

Silence strings itself onto sincere and solemn situations and sits so,

sulkily refusing to shut up.

A sentinel standing by,

whispering her quiet soliloquy,

slyly watching the time go by

not letting us say goodbye.

Влајко Марјановиќ

Момчето со име на светец

Не прашувај ме за мирисот на мандарините на зима.

Не повредувај ме,

не потсетувај ме.

Во кругот седевме напуштени деца

и димот го подававме од уста на уста,

од мојата на твојата,

тоа е најблиску што дојдов до твој бакнеж.

A цело дејство зјапав во твоето чело, 

тој младеж

ко трето око

отвори ми ги очите ти

кажи ми дека сум убава, дека вредам

не можам да не те допрам,

не можам само да те гледам.

Веќе сме големи јас и ти

нема димови, нема лудории.

Само спокој, неискажани зборови

И мои лажни сомнежи.

Ставивме кори од мандарина на радијаторот твој

мирисаше на љубов

мирисаше на дом.

Tи велам дека сум вљубена прашуваш во кој

не можам да кажам,

не можам да го изустам,

твоето име

име на светец.

Внатре се прекршувам однадвор сум ладна

никогаш нема да ја видиш таа моја тага.

Јована Серафимовска

Надеж под месечината

Видов свеќа под месечевата светлина,

Полека гори на масата, и цврсто ја држи надежта во себе.

Нејзиното треперење ме потсетува дека тешките времиња бавно горат,

Но кога ќе згаснат, доаѓа ѕвездена убавина,

Додека владее ноќта, а сонцето закопано одоздола,

Во целата таа исплашеност, се чини дека никогаш повеќе нема да се крене.

Но, испуштив бавен здив, знаејќи,

доброто секогаш се враќа, како долго изгубено другарство.

Во тишината на ноќта наоѓам мир,

Потсетник дека темнината ќе престане.

Иво Донев

Love’s embrace

In a world where time meandered slow,

Beneath the amber autumn glow,

Two souls once danced in perfect tune,

Beneath the silver crescent moon.

They wandered fields of golden dreams,

Whispered secrets by the streams,

Their laughter, like a gentle breeze,

Moved through the world with playful ease.

But seasons turned as seasons do,

And paths diverged from what they knew,

Life’s currents pulled them far apart,

Yet left their imprints on the heart.

One chased the sun to distant lands,

With hopeful heart and open hands,

The other stayed, with roots held fast,

In memories of summers past.

Years went by in silent flow,

New stories written, old ones slow,

Yet in the quiet, soft and deep,

The memories began to seep.

In dreams, they met by moonlit shores,

And laughed and danced as once before,

Their voices, though now seldom heard,

Still whispered like a cherished word.

The scent of pine, the song of rain,

Would stir the heart, revive the pain,

Of love that neither time nor space,

could truly ever quite erase.

For though their paths had strayed afar,

Each carried, like a guiding star,

The moments shared, the bonds they’d spun,

A thread of light that made them one.

And so, though time and tides depart,

The memories linger in the heart,

A testament to love’s embrace,

That distance never can erase.

Николија Златевска

Злокобната флаша 

Мај е месец – ситен дождец роси,

жална врба растресила коси

за младоста под плочата гробна,

што прерано згасна во ноќта кобна,

кога бессовесен возач со чаша,

испразни злокобна флаша.

Мај е месец – ситен дождец роси,

една мајка бол в гради носи.

За младоста што престана да цвета

тажни ќе бидат сите идни лета.

Наум Михајловски

Навек добродојден

Ти пречам ли, пиле мое?

Ајде ќе се тргнам, па кажи ми.

Како е кога си помирен, срце?

Како е кога ме нема сосема?

Па сега што ти се прави, тајно пророче?

Ајде да видиме без мене до кај се стига.

Дали до заборав, пак кај мене,

или до денот на осудата, денот на сите души?

Секоја секунда блешти денот.

Блешти безвременска убавина

и ечи непоимливо колку јас те сакам

како што тивко исчезнувам во вечен спокој.

Што е осудата која вечно трае?

Ајде пиле, најди ме и сега и во рајот.

Види ме, гнев, денот на сето опростување.

Види ме, мака, повикот кон вистината.

Секој час кога мислиш, секоја одлука

јас те оптоварувам, сонце мое

те оптоварувам со меката мудрост

да заборавиш на мене и да зрачиш топлина.

Топол мој, што ти се прави покрај тивките реки

од кои цело човештво пие милост

и голта љубов што никогаш не боли?

Кој си ти, злато мое, веќе во оваа рајската слобода без мене?

Ти си бисерот на стварноста,

а јас сум солената вода на искуство.

Секој здив непристојно те хранам, сине

а ти ме добродојдуваш и ме опушташ во вечноста.

Петар Сарканјац